Smorgens...

Smorgens lijkt de wereld anders. de mensen zijn rustiger, en overal waar je naar binnen kijkt is een ieder bezig met zijn of haar ochtendritueel. Een gevoel van rust en stilte valt over me heen als ik smorgens op de fiets zit, en stiekem overal naar binnengluur.
Iedereen verzonken in eigen gedachtes. De krant lezend, of juist snel snel rennend door het huis, om maar niet te laat te komen voor het werk.
De geur van de morgen, zo nieuw, zo onvoorspelbaar. Niet wetend wat de dag je brengen zal...

sterk in je schoenen, en niet uit je slof.

Van die patienten die het bloed onder je nagels vandaan halen.
Zuster nee, niet zo, dat ding moet daar niet staan, veel te koud, veel te heet zuster, zuster toe.

uh, pordon jufvrouw, ik wil graag passeren, en deze meneer staat in mijn gongpod.
'Ja, mevrouw, er zijn meer mensen, ik kom zo bij u..'
Die zusters denken maar dat ik de hele dag de tijd heb...zoggg, komt er nog wot von? sprak ze met haar bekakte taaltje.
zei u wat, vroeg ik, en gaf haar een surrogaat glimlachje, zo eentje waarbij je net even te hard probeerd vriendelijk te lachen..
uh, nee niks hoor.
dat dacht ik ook zei ik.
Hohh?, hoorde ik achter me. Gelukkig had ze haar dantuma nog in het nachtkastje liggen...
'nee niks hoor mevrouw'.

Zuster ik wil nu op bed.
Oke, loop er maar vast heen, dan kom ik zo. zei ik.
Een net even iets te hard zuchtje hoorde ik naar de slaapkamer lopen.

En even een matje meenemen, vertelde ze.
Leg hem maar op mijn bed, commandeerde ze. 'nee niet zo, nee niet zo, anders om, nee, nee'
W#$%^&*()(*&^%$#. Zo goed mevrouw? en ik perste er een glimlachje uit.
ja zo moet het dan maar.
fijn! dan kan u nu lekker liggen.
'ja zuster, dat matje moet er op anders kunnen ze me niet omleggen.'
Nou dat lijkt me niet prettig, zei ik. Dan zou ik niet zo'n matje willen, als ze me daarmee willen omleggen.
Anders kunnen ze me niet omdraaien, verbeterde ik haar.

'betweter' schreeuwde ze voordat de deur uitliep.

En haar mede patient/overbuurvrouw schudde geruisloos met haar hoofd, en gaf me een knipoog.

Zo kan het ook.

Zorgen moet je doen, niet maken.

Je komt van alles tegen in je werk als vigger.
Zo ook dinsdag... Ik was helemaal euforisch, omdat ik een nieuw, naja weetikveelhoeveel hands, huur huisje aangeboden heb gekregen. jippie!
Glimlachend kom ik op mijn werk. Op de gang zie ik 2 van mijn collega's staan. Ze keken niet erg blij, en ik kreeg al zo mijn vermoedens.
Toen ik mijn adidasjes inruilde voor mijn roze nep crocs, ging de deur open.
Mw .... is overleden, wil je mij wel even helpen ?
Tuurlijk zei ik. Na wat gepraat met familie, reden we haar naar het mortuarium en moesten we haar overtillen op de koelplaat. Ze lag er mooi bij, vredig. Ook al was het laatste uurtje raar voorbij gegaan.
De familie kreeg 3 dikke tuuten, en bedankte ons voor alle goede zorgen de afgelopen jaren.

En als je denkt dat was het, dan was dat het niet.
Want ook vandaag overleed er weer iemand in mijn dienst.
We zagen het wel aankomen, al weken wel, maar vandaag ging het erg achteruit.
Sinds maandag gestart met morfine en dormicum via butterfly. Nouja, dan weet je het wel.

Toch blijf ik het boeiend vinden, en het geeft een andere sfeer op de afdeling.
De meeste mensen hebben begrip, en het is ineens een stuk rustiger, terwijl je eigelijk veel meer moet regelen. arts bellen. familie bellen, afleggen etc etc.
En dan de rest van de patienten nog, die hun zorg nodig hebben...

Laten we maar zo zeggen;
-Na tijden van lichamelijke/geestelijke duisternis, zien ze nu hopelijk het licht-

Zorgen moet je doen, niet maken.